Loving life in Adelaide

Hoi!

We zijn vanochtend aangekomen in Adelaide na een greyhound ritje van gelukkig maar 19 uur, weer eens wat anders dan 32 uur. Met mij gaat het weer helemaal goed: goed geslapen, alle antibiotica slaat aan, geen koorts meer en geen zere oren. Toppie!

Ik ben jullie trouwens vergeten te vertellen dat ik op The Rock Tour een meisje aansprak, Miquela, die veel skydiving doet en in Sydney woont en ik wilde weten waar we het beste kunnen skydiven.

- Heb ik dit eigenlijk wel verteld? Ik heb besloten, na een beetje over te zijn gehaald door Michael (één van de Ierse jongens), om te gaan skydiven! Aaaah spannend! -

Nou goed, zij vertelde Byron Bay of The Gold Coast. Mission Beach is het mooist maar dat ligt te ver weg. Toen vertelde ik dat we met kerst en nieuwjaar in Sydney zijn maar nog geen onderdak hebben. En nu mogen we in haar huis! We zijn echt geluksvogels! Haha echt helemaal geweldig! Vooral als jullie het onderste lezen!

Onderweg van Alice Springs naar Adelaide zijn we gestopt in een stadje dat Coober Pedy heet, een opaalstad die gedeeltelijk ondergrondse gebouwen heeft en daar, samen met het opaal, bekend om staat. Doordat de Rabobank onderhoud heeft gehad heb ik geen toegang tot mijn geld en het geld wat er nog op mijn pas staat is $9. Op zich genoeg om te eten maar in het restaurantje waar we wat konden eten in Coober Pedy was het minimum pinbedrag $10. Ik werd natuurlijk weer eens zo rood als een tomaat toen ik hem uitlegde dat ik zo goed als platzak was en bedankte hem en ging naar de wc. Eva haalde me later op en zei dat ik toch mocht pinnen, dat had die jongen geregeld. Toen ik aankwam en hem bedankte en opnieuw mijn bestelling deed, pakte hij zijn portemonnee ("Vreemd" dacht ik) en pakte hij er een pas uit. Na was snel gecalculeer in mijn hoofd kwam ik tot de conclusie dat hij in het systeem moest inloggen met zijn pas en dat ik daarna moest. Er kwam een bonnetje uit en hij schonk ons een grote glimlach en zei: "It's alright, I paid it". Hij heeft gewoon ons eten betaald! Beide waren we sprakeloos en na wat stamelende thank you's liepen we naar onze tafel.

Toen we aan tafel zaten kwam een oude man naar ons toe waar we vandaan kwamen, ik zei "Holland". Hij mompelde grommerig dat hij het fout had en liep weg. Twee mannen aan de tafel naast ons zeiden dat zij dachten dat we Nederlands waren, die oude man dacht dat niet. Ik vertelde aan die mannen dat we naar Adelaide gingen en vroeg ze wat daar te doen was. Een van die mannen heeft daar gewoon en vertelde dat er mooie surfstranden waren en daar reageerden Eva en ik natuurlijk enthousiast op. Om een lang verhaal kort te maken (ik geef jullie wel altijd een enorme lap leesvoer hè?): die man heeft een vriend die surfles geeft en wij krijgen gratis les!!! Aaaaah!
Ik vroeg of hij pen en papier had zodat we onze namen, email adressen en nummers op konden schrijven (zo kan er niks mis gaan natuurlijk!) en toen we dat opgeschreven hadden moesten we ook weer weg. Echt zo gaaf! Ik heb de rest van de busreis met een grote grijns gezeten!

Hier in Adelaide is het ook super! We kwamen aan en een man gaf ons een city map en vroeg waar we heen moesten. Ik zei dat we nog geen plek hadden en 5 minuten later zaten we in een hostel met een aantal cottages, $25 dollar per nacht en dan slapen we met 2 andere mensen op de kamer, maar hebben we ook een keuken, badkamer, tv ruimte, gratis fietsverhuur en gratis wifi! We zijn echt een stelletje geluksvogels.

Donderdag ga ik op een tour waar mijn liefde voor Australië bij begonnen is: McLeods Daughters!

En nu jullie je ogen gaan sluiten, ga ik dat misschien ook maar even weer doen...

Doei!